W literaturze polskiej bunt można zastąpić takimi słowami jak: sprzeciw, protest, opór, niezgoda, pobudzenie. Termin ten oznacza zorganizowaną akcje protestacyjną wobec władzy; zbrojny spisek; rewolucję, przewrót. Bunt jest wpisany w naturę każdego człowieka. Dorastając b

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

W literaturze polskiej bunt można zastąpić takimi słowami jak: sprzeciw, protest, opór, niezgoda, pobudzenie. Termin ten oznacza zorganizowaną akcje protestacyjną wobec władzy; zbrojny spisek; rewolucję, przewrót. Bunt jest wpisany w naturę każdego człowieka. Dorastając buntujemy się przeciwko otaczającej nas rzeczywistości, chcemy ją zmieniać i to jest źródłem postępu. W historii ludzkości swój ślad pozostawiło wielu buntowników, którzy sprzeciwili się Bogu, władzy totalitarnej, krzywdzicielom, a także rodzicom-starszemu pokoleniu. Wielu także wykreowali w swych dziełach pisarze. Jednym z pierwszych buntowników, który sprzeciwił się istotom nadludzkim-Bogom, był mityczny Prometeusz. Legenda głosiła, że był on tworem jednego z tytanów-Prometeusza, który ulepił go z gliny pomieszanej ze łzami, duszę zaś dał mu z ognia niebieskiego, którego parę iskier ukradł z rydwanu boga słońca-Heliosa. Ówczesny człowiek jako istota naga i słaba, mimo, że przypominała bogów, była bezradna wobec potęg przyrody, gdyż ich nie rozumiała. Widząc to Prometeusz postanowił przeciwstawić się potę- dze Zeusa. Zakradł się po ogień do niebieskiego spichlerza i przyniósł go na ziemię. Zapłonęły ogniska ogrzewając ludzi i płosząc drapieżne bestie. Prometeusz nauczył ludzi sztuk i rzemiosł. Zeus, zaniepokojony rosnącą niezależnością człowieka, rozkazał Hefajstosowi stworzyć kobietę cudnej urody, której nadano imię Pandora. Gdy dzieło było gotowe postawiono je ze szczelnie zamkniętą puszką przed chatą Prometeusza. Mądry tytan, podejrzewając podstęp, odprawił kolbie- tę. Przyjął ją do swego domu niezbyt mądry brat jego-Epimeteusz. Zapominając o przestrodze buntownika otworzył puszkę Pandory, uwalniając z niej wszystkie choroby i nieszczęścia, które opanowały świat. Prometeusz postanowił poraz kolejny zbuntować się przeciw władzy bóstw olimpijskich. Zabił wołu i podzielił go na dwie części. Mięso owiną skórą, kości nakrył tłuszczem. Część wybrana przez Zeusa miała być darem składanym bogom. Zeus wybrał tę, gdzie było więcej tłuszczu. Odtąd tłuszcz i kości składano bogom niebieskim. Bóg zemścił się okrutnie. Przykuł buntownika do skał Kaukazu i codziennie zgłodniały sęp wyjadał mu wątrobę, która wciąż orda- stała. Z przytoczonego mitu zrodziło się pojęcie prometeizmu. Należy je rozumieć jako wyraz buntu przeciwko potęgom wyższym i normom krępującym wolność ducha, a także jako poświę- cenie dla idei, postępowaniem jednostki mającej na celu dobro całej zbiorowości lub dobro ludz- kości. W mitologii greckiej także Hefajstosa-boga ognia, najpracowitszego z bóstw można nazwać buntownikiem z konieczności. On to jako syn królewski (Zeusa i Hery ) sprzeciwił się ojcu, gdy ten związał ukochaną matkę jego złotym łańcuchem i powiesił za ręce u szczytu Olimpu. Gromo- władny ukarał nieposłusznego syna; strącił go z Olimpu. ”Hefajstos leciał przez dzień cały, aż no- cą, niby meteor, spadł na wyspę Lemnos”, wskutek czego połamał obie nogi. Tak oto kara dotknę- ła buntownika- Hefajstosa. Są epoki historyczne i literackie, gdzie bunt jest postawą preferowaną, głosi się rewolucyj- ne zmiany i wtedy buntowników pojawia się szczególnie wielu. Taką epoką był romantyzm. Motyw buntu często gościł na kartach utworów wybitnego poety Adama Mickiewicza. W utworze pt: „ Dziady cz. III ” poeta ukazuje grupę młodych, polskich spiskowców, bun- tujących się przeciwko tyrańskiemu carowi. Ci młodzi, gniewni, o buntowniczej sile, której „ sto lat nie wyziębi ”, są zrozpaczeni, a zarazem bezsilni...

>>>Kup "matura cd" !!!<<<