Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

CZĘŚĆ I (1,1 - 10,20) Prawo ofiar. I. 0brządek ofiar. (1,1 - 7,38) 1. CAŁOPALENIA ( 1,1- I 7). Wstęp ogólny (1,1-2). Bydło większe (3-9), bydło drobne (10-13), ptaki (14-17). 1 1 I zawołał Pan Mojżesza, i rzekł doń z przybytku świadectwa mówiąc: 2 „Mów synom Izraelowym i rzeczesz do nich: Gdy kto z was chce złożyć ofiarę Panu z bydła, to jest z wołów albo z owiec chce złożyć ofiary: 3 jeśliby całopaleniem była jego ofiara i z rogatego bydła, samca bez skazy przywiedzie do wejścia przybytku świadectwa, aby sobie ubłagać Pana 4. I położy rękę na głowę ofiary, a będzie przyjemna i pomocna ku oczyszczeniu jego; 5 i zabije cielca przed Panem, i ofiarują synowie Aaronowi, kapłani, krew jego wylewając ją wkoło ołtarza, który jest przed wejściem do przybytku. 6 I obłupiwszy skórę ofiary 7, porąbią członki na sztuki i podpalą ogień na ołtarzu, stos drew pierwej ułożywszy. 8 A członki, które są porąbane, na wierzchu w porządku położą, to jest głowę i wszystko, co jest przy wątrobie, jelita też i nogi, opłukane w wodzie. 9 I spali je kapłan na ołtarzu jako całopalenie i jako wdzięczną wonność Panu. 10 - A jeśli ofiara jest z drobnego bydła, całopalenie z owiec albo z kóz, odda samca bez skazy 11 i zabije go u boku ołtarza, który jest zwrócony ku północy, przed Panem, a krew jego wyleją na ołtarz synowie Aaronowi wkoło. 12 I rozbiorą członki, głowę i wszystko, co jest przy wątrobie, i włożą na drwa, pod które ma być podłożony ogień, jelita zaś i nogi wypłuczą w wodzie. 13 A wszystko, co ofiarowano, spali kapłan na ołtarzu jako całopalenie i wonność najwdzięczniejszą Panu. 14 - A jeśliby z ptactwa była całopalna ofiara Panu, z synogarlic, albo gołąbiąt, 15 zaniesie ją kapłan do ołtarza i skręci jej głowę przy szyi, a przerwawszy miejsce rany, da wyciec krwi na kraj ołtarza; 16 pęcherzyk zaś gardzielny i pierze rzuci blisko ołtarza ku wschodniej stronie, na miejsce, gdzie popiół wysypują; 17 i połamie skrzydła jej, lecz nie pokraje ani przetnie jej żelazem, i spali na ołtarzu, podłożywszy pod drwa ogień. Całopalenie to jest i ofiara woni najwdzięczniejszej Panu. 2. OFIARY CHLEBNE (2,1-16). Ofiara z mąki przedniej (2,1-3). Placki pieczone w piecu, na patelni, w rondlu (4-10). Kwas i miód wykluczone (11-12). Przyprawienie solą (13). Dar pierwocin (14-16). 2 1 Z Gdy kto przyniesie obiatę na ofiarę Panu, biała mąka będzie ofiarą jego, i naleje na nią oliwy i włoży kadzidło. 2 I przyniesie do synów Aaronowych, kapłanów, z których jeden weźmie garść pełną mąki białej i oliwy, i wszystko kadzidło, i położy jako pamiątkę na ołtarzu, na wonność najwdzięczniejszą Panu. 3 A co zostanie z ofiary, będzie Aarona i synów jego jako prześwięte z ofiar Pańskich. 4 - Ale gdy chcesz złożyć na ofiarę coś upieczonego w piecu, z białej mąki będzie, to jest chleby bez kwasu oliwą rozmieszane i placki przaśne pomazane oliwą. 5 Jeśli z patelni będzie obiata twoja, z białej mąki, oliwą rozmieszanej i bez kwasu, 6 podzielisz ją na kawałki i wlejesz na nią oliwy. 7 Ale jeśli z rusztu będzie ofiara, także biała mąka oliwą będzie zaczyniona, 8 i przyniesiesz ją Panu, i oddasz w ręce kapłana. 9 Gdy on ją będzie ofiarował, weźmie pamiętne z ofiary i spali na ołtarzu na wonność wdzięczną Panu. 10 A cokolwiek zostanie, będzie Aarona i synów jego, jako prześwięte z obiat Pańskich. 11 - Wszelka obiata, którą ofiarują Panu, bez kwasu czyniona będzie, i bynajmniej kwasu ani miodu nie będą palić w ofierze Panu. 12 Pierwociny tylko tych rzeczy będziecie ofiarować i dary, ale na ołtarz nie włożą ich na wonność wdzięczną. 13 Cokolwiek jako obiatę ofiarujesz, solą posolisz i nie odejmiesz soli przymierza z Bogiem twoim od ofiary twojej. Przy wszelkiej obiacie twojej ofiarujesz sól. 14 - Jeśli zaś ofiarujesz dar pierwszego zboża twego Panu z kłosów jeszcze zielonych, będziesz prażył ogniem i zetrzesz je jako krupy, i tak ofiarujesz pierwociny twoje Panu; 15 i nalejesz z wierzchu oliwy, i włożysz kadzidło, bo jest to obiata Pańska. 16 A kapłan spali z niej na pamiątkę daru część startych krup i oliwy, i kadzidło wszystko. 3. OFIARY ZAPOKOJNE (3,1-17). Bydło większe (3,1-5). Bydło drobne (6), baranek (7-11) albo koza (12-16). Zakończenie (17). 3 1 Jeśliby ofiarą zapokojną była czyja ofiara, a chciałby ją złożyć z bydła rogatego, samca albo samicę bez skazy ofiaruje przed Panem. 2 I położy rękę na głowie ofiary swej, i zabiją ją w wejściu do przybytku świadectwa, a synowie Aaronowi, kapłani, wyleją krew wkoło ołtarza. 3 I złożą z ofiar zapokojnych na obiatę Panu łój, który okrywa wnętrze, i cokolwiek jest tłustości wewnątrz: 4 dwie nerki z łojem, który okrywa trzewia, i siatkę wątroby z nereczkami. 5 I podłożywszy ogień pod drwa, spalą to na ołtarzu jako całopalenie, na obiatę najwdzięczniejszej wonności Panu. 6 - A jeśli z owiec będzie dar i zapokojna ofiara, bądź samca ofiaruje bądź samicę, bez skazy będą. 7 Jeśli baranka będzie ofiarował przed Panem, 8 położy rękę swą na głowę ofiary swej i zabiją ją w wejściu do przybytku świadectwa, i wyleją synowie Aaronowi krew jej wkoło ołtarza. 9 I złożą z ofiary zapokojnej na ofiarę Panu: łój i ogon wszystek, z nerkami, 10 i tłuszcz, który okrywa brzuch i wszystkie wnętrzności, i obydwie nereczki z tłuszczem, który jest przy trzewiach, i siatkę wątroby z nereczkami. 11 I spali je kapłan na ołtarzu na strawę ognia i obiaty dla Pana. 12 Jeśliby koza była obiatą jego i ofiarowałby ją Panu, 13 położy rękę swą na jej głowę i ofiaruje ją w wejściu przybytku świadectwa, a synowie Aaronowi wyleją krew jej wkoło ołtarza. 14 I wezmą z niej na pastwę ognia Pańskiego łój, który okrywa brzuch i który zakrywa wszystkie wnętrzności 15, dwie nerki z siatką, która jest na nich przy trzewiach, i tłuszcz wątroby z nereczkami. 16 I spali je na ołtarzu kapłan na strawę ognia i najwdzięczniejszą woń. 17 Wszelki łój będzie Pański prawem wiecznym w pokoleniach waszych i wszech mieszkaniach waszych: ani krwi, ani łoju zgoła jeść nie będziecie.” 4. OFIARY ZA GRZECH (4,1- 5,13). Wstęp (4,1-2). Za grzech arcykapłana (3-12), ludu (13-21), księcia (22-26). Za grzech człowieka z ludu: ofiara kozy (27-31), owcy (32-35). Wypadki przepisanej ofiary (5,1-6). Ofiara ubogiego: synogarlice albo gołąbki (7-10), przednia mąka (11-13). 4 1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 2 Mów synom Izraelowym: Jeśliby kto zgrzeszył z niewiadomości i uczynił z wszystkich przykazań Pana coś, o czym przykazał, aby nie czyniono: 3 jeśliby kapłan, który jest namaszczony, zgrzeszył przywodząc lud ku grzechowi, ofiaruje za grzech swój cielca bez skazy Panu. 4 I przywiedzie go do wejścia przybytku świadectwa przed Pana i położy rękę na głowę jego i zabije go Panu. 5 Zaczerpnie też nieco z krwi cielca i wniesie ją do przybytku świadectwa. 6 A umoczywszy palec we krwi pokropi nią siedemkroć przed Panem w stronę zasłony świątyni. 7 I włoży z tejże krwi na rogi ołtarza kadzenia najwdzięczniejszego Panu, który jest w przybytku świadectwa, a całą resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza całopalenia, który jest w wejściu do przybytku. 8 A łój cielca wyjmie za grzech, tak ten, który okrywa wnętrzności, jak i wszystko, co we wnętrzu jest: 9 dwie nereczki i siatkę, która na nich jest przy trzewiach, 10 i tłuszcz wątroby z nereczkami, jak się wybiera z cielca ofiary zapokojnej i spali je na ołtarzu całopalenia. 11 A skórę i wszystko mięso z głową i z nogami, i z wnętrznościami, i z gnojem, 12 i z resztą ciała wyniesie za obóz na miejsce czyste, gdzie wysypują popiół, i spali je na stosie drew, i spalone będą na miejscu, gdzie się wysypuje popiół. 13 - A jeśliby wszystek lud izraelski nie wiedział i z niewiadomości uczynił, co przeciw przykazaniu Pańskiemu jest, 14 a potem by obaczył grzech swój, ofiaruje za grzech swój cielca i przywiedzie go do wejścia przybytku. 15 I włożą starsi z ludu ręce swe na głowę jego przed Panem, i zabiją cielca przed oblicznością Pańską, 16 a kapłan, który jest pomazany, wniesie nieco z krwi jego do przybytku świadectwa i umoczywszy palec, 17 pokropi siedemkroć w stronę zasłony. 18 I włoży z tejże krwi na rogi ołtarza, który jest przed Panem w przybytku świadectwa, a resztę owej krwi wyleje przy podstawie ołtarza całopalenia, który jest przed wejściem do przybytku świadectwa. 19 I wszystek łój jego weźmie i spali na ołtarzu, 20 tak czyniąc i z tym cielcem, jak uczynił i pierwej; a gdy się będzie kapłan modlił za nimi, będzie im Pan miłościw. 21 A samego cielca wyniesie za obóz i spali jak i poprzedniego cielca, bo jest za grzech zgromadzenia. 22 - Jeśliby zgrzeszył książę i uczynił nieświadomie jedno z wielu, co się Pańskim zakonem zakazuje, 23 a potem by obaczył grzech swój, złoży na ofiarę Panu kozła od kóz bez skazy. 24 I położy rękę swą na głowę jego, i zabije go na miejscu, gdzie zwykli zabijać całopalenie przed Panem, ponieważ za grzech jest; 25 a kapłan umoczy palec we krwi ofiary za grzech i dotknie rogów ołtarza całopalenia, a resztę wyleje u podstawy jego, 26 łój zaś spali na wierzchu, jak to jest zwyczajem czynić przy ofiarach zapokojnych; i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczony. 27 - Jeśliby kto z ludu ziemi zgrzeszył nieświadomie i uczynił cokolwiek z tych rzeczy, których się zakonem Pańskim zakazuje, 28 i wystąpiłby, a poznał grzech swój, ofiaruje kozę bez skazy. 29 I włoży rękę na głowę ofiary, która za grzech jest, i zabije ją na miejscu całopalenia. 30 I weźmie kapłan nieco z krwi na palec swój, a dotknąwszy się rogów ołtarza całopalenia, resztę wyleje u podstawy jego. 31 A wybrawszy wszystek tłuszcz, jak się wybiera z ofiar zapokojnych, spali na ołtarzu na wonność wdzięczności Panu i będzie się modlił za niego, a będzie mu odpuszczone. 32 - A jeśliby z drobnego bydła składał ofiarę za grzech, to jest owcę bez skazy, 33 położy rękę na głowę jej i zabije ją na miejscu, kędy biją ofiary całopalenia. 34 I weźmie kapłan nieco z krwi jej palcem swym, a dotknąwszy się rogu ołtarza całopalenia, resztę wyleje u podstawy jego. 35 Wszystek też łój wybrawszy, jak się wybiera łój z barana, którego składają w ofierze zapokojnej, spali na ołtarzu na zapał Panu; i będzie się modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczone. 5 1 Jeśliby kto zgrzeszył, że usłyszał głos przysięgającego, a był świadkiem, iż albo sam widział albo wie o tym: jeśli nie oznajmi, poniesie nieprawość swoją. 2 Kto się dotknie czego nieczystego, czy to zabitego przez zwierzę czy przez się zdechłego, czy jakiegokolwiek innego płazu, a zapomni o nieczystości swojej, winien jest i popełnił występek. 3 A jeśli się dotknie czego z człowieczej nieczystości, jakakolwiek byłaby nieczystość, którą się zwykł kto mazać, a zapomniawszy, potem się obaczy, podlegać będzie występkowi. 4 Kto by przysiągł i wyrzekł usty swymi, że albo źle albo dobrze uczyni, i to by przysięgą i słowem potwierdził, a zapomniawszy, potem by obaczył występek swój: 5 niechaj czyni pokutę za grzech, 6 i niech ofiaruje z trzody owcę albo kozę i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego. 7 - A jeśliby nie mógł ofiarować drobnego bydła, niech ofiaruje parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt Panu, jedno za grzech, a drugie na całopalenie. 8 I da je kapłanowi który pierwsze ofiarując za grzech, skręci głowę jego ku skrzydełkom, tak żeby na szyi wisiała, a nie urwała się zupełnie, 9 i pokropi krwią jego ścianę ołtarza, a cokolwiek zostanie, da wykapać u stóp jego, bo za grzech jest. 10 Drugie zaś spali na całopalenie, według zwyczaju. I będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczony. 11 - A jeśliby nie mogła ręka jego ofiarować pary synogarlic albo dwojga gołąbiąt, ofiaruje za grzech swój białej mąki dziesiątą część efy; nie wleje do niej oliwy ani kadzidła nic nie włoży, bo za grzech jest. 12 I da ją kapłanowi, który nabrawszy z niej pełną garść spali na ołtarzu, na pamiątkę tego, który ofiarował, 13 modląc się zań i oczyszczając, a resztę będzie miał dla siebie w darze.” 5. OFIARY ZA WYSTĘPEK (5,14 - 6,7). Za zatrzymanie rzeczy, należących się świątyni (5,14-16), za jakiś inny grzech przeciw rzeczom świętym popełniony (17-19), za skrzywdzenie bliźniego (6,1-7). 14 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 15 „Jeśliby kto zgrzeszył, przestępując z omyłki ustawy w tych rzeczach, które Panu są poświęcone, ofiaruje za grzech swój barana bez skazy z trzód, którego kupić może za dwa sykle według wagi świątyni, 16 a tę szkodę, którą uczynił, nagrodzi i piątą część nadda, i odda kapłanowi, który się będzie modlił zań ofiarując barana, i będzie mu odpuszczone. 17 Jeśli z nieświadomości zgrzeszy i uczyni jedną rzecz z tych, których się zakazuje zakonem Pańskim, a będąc winien grzechu obaczy nieprawość swoją: 18 ofiaruje barana bez skazy z trzód kapłanowi, według miary i oszacowania grzechu; a on będzie się modlił zań, gdyż nieświadomie uczynił, 19 i będzie mu odpuszczone, bo przez omyłkę wystąpił przeciw Panu.” 6 1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 2 „Jeśli kto zgrzeszy, że wzgardziwszy Panem odmówi bliźniemu rzeczy do schowania danej, którą mu powierzono, albo co gwałtem wyciśnie, 3 albo krzywdę wyrządzi, albo znajdzie rzecz zgubioną, a zaprze się, a nadto przysięże fałszywie, albo cokolwiek innego uczyni z wielu rzeczy, w których zwykli ludzie grzeszyć, 4 przekonany o grzechu, 5 przywróci w całości wszystko, co podstępnie chciał otrzymać, i nadto piątą część właścicielowi, któremu szkodę uczynił. 6 A za grzech swój ofiaruje barana bez skazy z trzody i da go kapłanowi według oszacowania i miary przewinienia; 7 ten będzie się modlił zań przed Panem i będzie mu odpuszczona każda rzecz, którą czyniąc zgrzeszył.” 6. FUNKCJE KAPŁANÓW; SPOSÓB SPEŁNIANIA OFIAR (6,8 - 7,38). Całopalenie i utrzymanie wiecznego ognia (6,8-13); ofiara chlebna (14-18); ofiara przy poświęceniu arcykapłana (19-23); ofiara za grzech (24-30); ofiara za występek (7,1-10); ofiara zapokojna dziękczynna (11-15), albo ślubowana lub dobrowolna (16-18). Przewinienia odnośnie do uczty ofiarnej (19-21). Zakaz pożywania tłuszczu i krwi (22-27). Przepisy uzupełniające o ofierze zapokojnej (28-36). Zakończenie (37-38). 8 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 9 „Rozkaż Aaronowi i synom jego: Ta jest ustawa o całopaleniu: Będzie palone na ołtarzu całą noc aż do rana; ogień z tegoż ołtarza będzie. 10 Oblecze się kapłan w szatę i przewiązkę płócienną, i wybierze popiół, który trawiący ogień wypalił, i wysypawszy go przy ołtarzu, 11 złoży pierwsze odzienie, a oblókłszy się w inne, wyniesie go za obóz i na miejscu bardzo czystym spali go, aż się w popiół obróci. 12 A ogień na ołtarzu zawsze będzie gorzał; będzie go podsycał kapłan, podkładając drwa rano na każdy dzień, i włoży nań całopalenie, a na nim będzie palił łoje zapokojnych. 13 Ogień ten ustawiczny jest i nigdy nie ustanie na ołtarzu. 14 - Ta jest ustawa o obiacie i płynnych ofiarach, które składać będą synowie Aaronowi przed Panem i przed ołtarzem. 15 Weźmie kapłan garść białej mąki oliwą rozczynionej i wszystko kadzidło, które na mące jest położone, i spali je na ołtarzu na pamiątkę woni najwdzięczniejszej Panu. 16 A resztę białej mąki zje Aaron z synami swymi bez kwasu, a zje na miejscu świętym dziedzińca przybytku. 17 A kwaszona nie będzie dlatego, iż się część jej ofiaruje na zapał Pański; prześwięta będzie, jak za grzech i za występek. 18 Mężczyzna tylko z pokolenia Aaronowego jeść je będzie. Prawo to wieczne będzie w pokoleniach waszych z ofiar Pańskich. Każdy, kto się ich dotknie, będzie poświęcony.” 19 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 20 „Ta jest obiata Aarona i synów jego, którą ofiarować mają Panu w dzień namaszczenia swego. Dziesiątą część efy mąki białej składać będą w ofierze wiecznej, połowę jej rano, a połowę jej wieczór; 21 zaczyniona będzie oliwą i usmażona na patelni. A ofiaruje ją ciepłą na wonność najwdzięczniejszą Panu 22 kapłan, który na miejsce ojca prawnie wstąpił, i spalą wszystką na ołtarzu. 23 Każda bowiem ofiara kapłańska wszystka będzie spalona, a nikt z niej nie będzie pożywał.” 24 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 25 „Mów do Aarona i synów jego: Ta jest ustawa o ofierze za grzech: Na miejscu, gdzie ofiarują całopalenie, będzie zabita przed Panem; prześwięta jest ona. 26 Kapłan, który ofiaruje, będzie ją jadł na miejscu świętym, w dziedzińcu przybytku. 27 Cokolwiek się dotknie mięsa jej, będzie poświęcone. Jeśli szata krwią jej będzie pokropiona, wypiorą ją na miejscu świętym. 28 A naczynie gliniane, w którym ją warzono, stłuką, a jeśli naczynie będzie miedziane, wytrą je i wymyją wodą. 29 Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego będzie mięsa jej pożywał, bo jest prześwięte. 30 Ofiara bowiem, którą się zabija za grzech i której krew wnosi się do przybytku świadectwa dla oczyszczenia w świątyni, nie będzie jedzona, ale spalona ogniem. 7 1 Ta też ustawa o ofierze za występek; prześwięta jest ona. 2 Przeto gdzie się zabija ofiarę całopalenia, zabiją i ofiarę za występek; krew jej wkoło ołtarza wyleją. 3 Ofiarują z niej ogon i łój okrywający wnętrze, 4 dwie nereczki i tłustość, która jest przy trzewiach, i siatkę wątroby z nereczkami. 5 I spali je kapłan na ołtarzu: zapał jest Panu za występek. 6 Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego na miejscu świętym będzie tego mięsa pożywał, albowiem święte świętych jest. 7 Jak bywa składana ofiara za grzech, tak i za występek; dla obojej ofiary jedna ustawa będzie: kapłanowi, który ją składa, dostanie się. 8 Kapłan, który składa ofiarę całopalenia, będzie miał skórę jej. 9 I każda ofiara z białej mąki, którą pieką w piecu, i cokolwiek na ruszcie albo na panewce bywa przyprawione, tego kapłana będzie, który ją składa; 10 co bądź oliwą zaczynione, bądź suche będzie, wszystkim synom Aaronowym, równą miarą na każdego, będzie podzielone. 11 - Ta jest ustawa o ofierze zapokojnej, którą się składa Panu. 12 Jeśli na podziękowanie ofiara będzie, ofiarują chleby bez kwasu oliwą pomazane i placki przaśne oliwą pomazane, i białą mąkę warzoną, i kołacze oliwą namazane, 13 chleby też kwaszone z ofiarą podziękowania, którą jako zapokojną składają. 14 Z nich jeden jako pierwociny będzie ofiarowany Panu i dostanie się kapłanowi, który wyleje krew ofiary; 15 jej mięso zaś tegoż dnia jeść będą, i nie zostanie z niego nic aż do poranku. 16 Jeśli ślubem albo dobrowolnie kto składa ofiarę, tegoż dnia także zjedzona będzie; ale i jeśliby co na drugi dzień zostało, może być jedzone; 17 cokolwiek by zaś znalazło się w dzień trzeci, ogień strawi. 18 Jeśliby kto pożywał mięsa ofiary zapokojnej dnia trzeciego, nadaremna będzie ofiara i nie pomoże ofiarującemu; i owszem ktokolwiek by się takim jadłem splugawił, przestępstwa winien będzie. 19 - Mięso, które by się dotknęło czego nieczystego, nie będzie jedzone, ale ogniem będzie spalone; kto będzie czysty, będzie go pożywał. 20 Człowiek zmazany, który by jadł z mięsa ofiary zapokojnej, która jest złożona Panu, zginie z ludu swego. 21 A kto by się dotknął nieczystości człowieczej albo bydlęcej, albo wszelkiej rzeczy, która splugawić może, i jadłby z takiego mięsa, zginie z ludu swego.” 22 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 23 „Mów synom Izraelowym: Łoju owczego ani wołowego, ani koziego jeść nie będziecie. 24 Łoju ścierwa zdechliny i takiego bydlęcia, które zwierz schwycił, będziecie mieć na rozmaite potrzeby. 25 Jeśliby kto łój, który ma być ofiarowany na zapał Pański, jadł, zginie z ludu swego. 26 Krwi też wszelkiego zwierzęcia nie weźmiecie na pokarm tak z ptaków, jak z bydląt. 27 Każdy, kto by jadł krew, zginie z ludu swego.” 28 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 29 „Powiedz synom Izraelowym mówiąc: Kto składa ofiarę zapokojną Panu, niech zarazem ofiaruje i obiatę, to jest współofiary jej. 30 Będzie trzymał w rękach łój ofiary i mostek, a gdy oboje ofiarowawszy Panu poświęci, 31 odda kapłanowi, który spali łój na ołtarzu, a mostek będzie dla Aarona i synów jego. 32 Łopatka też prawa z ofiar zapokojnych dostanie się jako pierwociny kapłanowi. 33 Który z synów Aaronowych ofiaruje krew i łój, ten będzie miał i łopatkę prawą jako część swoją. 34 Albowiem mostek podnoszenia i łopatkę odłączenia wziąłem od synów Izraelowych z ofiar ich zapokojnych, i dałem Aaronowi kapłanowi i synom jego prawem wiecznym od wszystkiego ludu izraelskiego. 35 To jest namaszczenie Aarona i synów jego w obrzędach Pańskich dnia, którego ich ofiarował Mojżesz, żeby kapłański urząd sprawowali; 36 i co im dawać przykazał Pan od synów Izraelowych ustawą wieczną w pokoleniach ich.” 37 - Ta jest ustawa o całopaleniu i ofierze za grzech i za występek, i na poświęcenie, i ofiar zapokojnych, którą dał Pan Mojżeszowi na górze Synaj, 38 kiedy przykazał synom Izraelowym, aby składali ofiary swe Panu na puszczy Synaj. II. Poświęcenie i upełnomocnienie kapłanów. (8,1 - 10,20) 1. POŚWIĘCENIE AARONA I JEGO SYNÓW (8,1-36). Przygotowania (8,1-5). Obmycie (6). Obleczenie Aarona (7-9); namaszczenie przybytku i arcykapłana (10-12). Obleczenie synów Aarona (13). Ofiary: cielec za grzech (14-17), baran na całopalenie (18-21), baran upełnomocnienia (22-29). Pokropienie olejkiem i krwią (30). Część ofiar przeznaczona dla kapłanów (31-32). Siedem dni święcenia (33-36). 8 1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 2 „Weźmij Aarona z synami jego, szaty ich i olejek namaszczenia, cielca za grzech, dwa barany, kosz z przaśnikami, 3 i zgromadź wszystko zgromadzenie przy wejściu do przybytku. 4 „Uczynił Mojżesz jak Pan rozkazał, i zgromadziwszy wszystek lud u wejścia do przybytku, rzekł: 5 „Ta jest rzecz, którą Pan rozkazał uczynić.” 6 I natychmiast kazał się zbliżyć Aaronowi i synom jego. 7 - I obmywszy ich, ubrał najwyższego kapłana w koszulę lnianą, opasał go pasem, i oblókł w szatę z błękitu, a na wierzch naramiennik włożył, 8 ściągnął go sznurkiem i przystosował do racjonału, w którym była Nauka i Prawda. 9 Zawojem też nakrył głowę, a na nim nad czołem przyprawił blachę złotą poświęconą na uświęcenie, jak mu był Pan przykazał. 10 - Wziął i olejek na maszczenia, i namazał nim przybytek ze wszystkim sprzętem jego. 11 A gdy poświęcając pokropił ołtarz siedemkroć, namazał go i wszystkie sprzęty jego, i umywalnię z podstawą jej olejkiem poświęcił. 12 A wylawszy go na głowę Aarona, pomazał go i poświęcił. 13 - Synom też jego kazał przystąpić i oblókł w szaty lniane i opasał pasami, i włożył zawoje, jak był Pan rozkazał. 14 - Przyprowadził i cielca za grzech; a gdy na głowę jego włożył Aaron i synowie jego ręce swe, 15 zabił go, nabrał krwi i umoczywszy palec, dotknął się rogów ołtarza wkoło, a oczyściwszy go i poświęciwszy, wylał resztę krwi u stóp jego. 16 A łój, który był na wnętrzu, i siatkę wątrobną, i dwie nereczki z tłuszczem ich spalili na ołtarzu, 17 cielca zaś ze skórą i z mięsem i gnojem spalił za obozem, jak Pan był przykazał. 18 Ofiarował i barana na całopalenie: gdy Aaron i synowie jego włożyli ręce swe na głowę jego, 19 zabił go i wylał krew jego wkoło ołtarza. 20 A samego barana w sztuki porąbawszy, głowę jego i członki, i łój spalił ogniem, opłókawszy pierwej jelita z nogami. 21 I zaraz całego barana spalił na ołtarzu, przeto iż był całopaleniem najwdzięczniejszej woni Panu, jak mu był przykazał. 22 - Ofiarował i barana drugiego, na poświęcenie kapłanów; i włożyli na głowę jego Aaron i synowie jego ręce swoje. 23 Gdy go Mojżesz zabił, wziąwszy nieco z krwi jego, dotknął się końca prawego ucha Aarona i wielkiego palca prawej ręki, podobnie i nogi. 24 Ofiarował i synów Aaronowych. A gdy krwią barana ofiarowanego dotknął się końca prawego ucha każdego z nich i palca wielkiego ręki i nogi prawej, resztę wylał na ołtarz wokoło. 25 A łój i ogon, i wszystek tłuszcz, który okrywa jelita, i siatkę wątroby, i dwie nerki z łojem ich, i łopatkę prawą oddzielił. 26 A wziąwszy z kosza przaśników, który był przed Panem, chleb bez kwasu i kołacz oliwą zaczyniony, i placek, włożył na łoje i na łopatkę prawą, 27 i dał razem wszystko Aaronowi i synom jego, którzy je podnieśli przed Panem. 28 Znowu wziął je z ręku ich i spalił na ołtarzu całopalenia, bo była obiata poświęcenia, na wdzięczną 29 wonność ofiary Panu. A mostek z barana poświęcenia podniósł przed Panem i wziął go jako część swoją, jak mu Pan był przykazał. 30 - A wziąwszy olejek i krew, która była na ołtarzu, pokropił Aarona i szaty jego, i synów jego i szaty ich. 31 - A gdy ich poświęcił w ubiorze ich, przykazał im mówiąc: „Warzcie mięso przed wejściem do przybytku i tam je jedzcie, chleby też poświęcenia jedzcie, które w kosz są włożone, jak mi Pan przykazał mówiąc: Aaron i synowie jego zjedzą je. 32 A cokolwiek zostanie mięsa i chleba, ogień strawi. 33 - Od wejścia też przybytku nie wynijdziecie przez siedem dni, aż do dnia, którego się wypełli czas poświęcenia waszego; w ciągu siedmiu dni bowiem doprowadza się do końca poświęcenie, 34 jako się i teraz stało, aby się obrzęd poświęcenia wypełnił. 35 We dnie i w nocy mieszkać będziecie w przybytku pilnując straży Pańskiej, abyście nie pomarli, bo mi tak przykazano.” 36 I uczynili Aaron i synowie jego wszystko, co mówił Pan przez Mojżesza. 2. ROZPOCZĘCIE URZĘDOWANIA PRZEZ AARONA I JEGO SYNÓW (9,1-24). Przygotowania (9,1-6). Aaron składa za siebie ofiarę za grzech (7-11) i całopalenie (12-14), za lud ofiarę zagrzeszną (15), całopalenie (16-17), ofiary zapokojne (18-21). Błogosławieństwo i wejście do przybytku (22-23a). Zjawienie się chwały Pańskiej (23b-24). 9 1 A gdy przyszedł dzień ósmy, wezwał Mojżesz Aarona i synów jego, i starszych Izraelskich, i rzekł do Aarona: 2 „Weźmij ze stada cielca za grzech i barana na całopalenie, oba bez skazy, i przywiedź je przed Pana. 3 A do synów Izraelowych mówić będziesz: Weźmijcie kozła za grzech, i cielca, i baranka, roczne a bez skazy, na całopalenie, wołu i barana na zapokojne, 4 i zabijcie je przed Panem, przy ofierze każdego białą mąkę oliwą zaczynioną ofiarując; dziś bowiem Pan ukaże się wam.” 5 Przynieśli tedy wszystko, co rozkazał Mojżesz, do wejścia przybytku. A gdy wszystek lud stał tam, rzekł Mojżesz: 6 „To jest, co Pan przykazał. Wykonajcie, a ukaże się wam chwała jego.” 7 - I rzekł do Aarona: „Przystąp do ołtarza i ofiaruj za grzech twój; ofiaruj całopalenie i módl się sam za siebie i za lud. A gdy zabijesz ofiarę ludu, módl się zań, jak przykazał Pan.” 8 I zaraz przystąpił Aaron do ołtarza, i zabił cielca za grzech swój. 9 Krew zaś podali mu synowie jego; umoczywszy w niej palec, dotknął się rogów ołtarza, a resztę wylał u podstawy jego. 10 A łój i nereczki, i siatkę wątroby, które są za grzech, spalił na ołtarzu, jak Pan był przykazał Mojżeszowi, 11 mięso zaś i skórę jego za obozem spalił ogniem. 12 Zabił i ofiarę całopalenia, i podali mu synowie jego krew jej, a on ją wylał wkoło ołtarza. 13 Samą też ofiarę, porąbaną w sztuki, z głową i z każdym członkiem mu podali, a on wszystko na ołtarzu ogniem spalił, 14 wypłukawszy pierwej w wodzie jelita i nogi. 15 - A za grzech ludu ofiarując zabił kozła; 16 oczyściwszy zaś ołtarz złożył całopalenie, 17 i dodał w ofierze chlebne ofiary, które razem się składa, i spalił je na ołtarzu oprócz obrzędu całopalenia porannego. 18 Zabił też wołu i barana jako ofiary zapokojne ludu; i podali mu synowie jego krew, którą wylał na ołtarz wokoło. 19 Łój zaś wołowy i ogon barani, i nereczki z tłuszczem ich, i siatkę wątroby włożyli na mostki. 20 A gdy się spaliły łoje na ołtarzu, mostki ich i łopatki prawe oddzielił Aaron, 21 podnosząc przed Panem, jak był rozkazał Mojżesz. 22 - A wyciągnąwszy rękę do ludu błogosławił mu. A dokonawszy tak ofiar za grzech i całopalenia i zapokojnych, zstąpił. 23 I weszli Mojżesz i Aaron do przybytku świadectwa; i znowu wyszli, i błogosławili ludowi. I ukazała się chwała Pańska wszystkiemu zgromadzeniu. 24 A oto wyszedłszy ogień od Pana, strawił całopalenie i łoje, które były na ołtarzu. Gdy to ujrzały rzesze, chwaliły Pana padając na twarze swoje. 3. WYKROCZENIE I UKARANIE NADABA I ABIU (10,1-7). 10 1 A porwawszy Nadab i Abiu, synowie Aarona, kadzielnice, włożyli ognia i kadzidła na wierzch, ofiarując przed Panem ogień obcy, co im nie było przykazane. 2 I wyszedłszy ogień od Pana, pochłonął ich, i umarli przed Panem. 3 I rzekł Mojżesz do Aarona: „To jest, co Pan mówił: Świętym się okażę w tych, którzy się przybliżają do mnie, a przed oczyma wszystkiego ludu rozsławiony będę.” Słysząc to Aaron, milczał. 4 I zawoławszy Mojżesz Misaela i Elisafona, synów Ozjela, stryja Aaronowego, rzekł do nich: „Idźcie, a weźmijcie braci waszych sprzed świątyni i wynieście za obóz.” 5 I zaraz poszli i wzięli ich, jak leżeli obleczeni w szaty płócienne, i wyrzucili precz, jak im rozkazano. 6 I rzekł Mojżesz do Aarona, i do Eleazara i Itamara, synów jego: „Głów waszych nie odkrywajcie i szat waszych nie rozdzierajcie, byście snadź nie po marli, a na wszystko zgromadzenie nie przyszedł gniew. Bracia wasi i wszystek dom Izraelów niech opłakują ogień, który Pan wzniecił. 7 Ale wy nie wynijdziecie z drzwi przybytku, inaczej zginiecie; olejek bo wiem świętego namaszczenia jest na was „ A oni uczynili wszystko według przykazania Mojżeszowego. 4. ZAKAZ DLA KAPŁANÓW PICIA TRUNKÓW PRZED WEJŚCIEM DO ŚWIĄTYNI (10,8-11). 8 9 I rzekł Pan do Aarona: „Wina i wszystkiego, co upoić może, pić nie będziecie, ty i synowie twoi, gdy wchodzicie do przybytku świadectwa, abyście nie pomarli, bo przykazanie wieczne jest w pokolenia wasze, 10 i żebyście mieli umiejętność rozeznania między rzeczą świętą a nieświętą, między zmazaną a czystą, 11 i żebyście uczyli synów Izraelowych wszystkich ustaw moich, które mówił Pan do nich przez Mojżesza.” CZĘŚCI OFIAR ZASTRZEŻONE DLA KAPŁANÓW (10,12-20). W ofiarach chlebnych (10,12-13); w ofiarach zapokojnych (14-15); w ofiarach za grzech (16-20). 12 I mówił Mojżesz do Aarona, i do Eleazara i Itamara, synów jego, którzy byli zostali: „Weźmijcie ofiarę, która była została z obiaty Pańskiej, i zjedzcie ją bez kwasu przy ołtarzu, bo prześwięta jest. 13 A jeść będziecie na miejscu świętym, co dano tobie i synom twoim z obiat Pańskich, jak mi przykazano. 14 Mostek też, który ofiarowano, i łopatkę, którą oddzielono, jeść będziecie na przeczystym miejscu, ty i synowie twoi, i córki twoje z tobą; bo dla ciebie i synów twoich odłożone są z ofiar zbawiennych synów Izraelowych, 15 przeto iż łopatkę i mostek, i łój, który palą na ołtarzu, podnosili przed Panem, i przynależą tobie i synom twoim prawem wiecznym, jak Pan przykazał.” 16 Wtem, gdy Mojżesz szukał kozła, który był ofiarowany za grzech, znalazł, że był spalony; i rozgniewawszy się na Eleazara i Itamara, synów Aaronowych, którzy pozostali, rzekł: 17 „Czemuście nie jedli ofiary za grzech na miejscu świętym, gdy jest ona prześwięta i dana wam, abyście nosili nieprawość zgromadzenia i modlili się za nie przed obliczem Pańskim, 18 zwłaszcza, iż z krwi jej nie wniesiono do świątyni, i mieliście ją jeść w świątyni, jak mi przykazano?” 19 Odpowiedział Aaron: „Złożona została dziś ofiara za grzech i całopalenie przed Panem; mnie zaś przydarzyło się, co widzisz. Jakże ją mogłem jeść albo się podobać Panu w obrzędach sercem żałosnym?” 20 Gdy to usłyszał Mojżesz, przyjął zadośćuczynienie. CZĘŚĆ II (11,1-16,34) Prawo czystości. 1. ZWIERZĘTA CZYSTE I NIECZYSTE (11,1-47). Zwierzęta czworonogie (11,1-8), ryby (9-12), ptaki (13-19), owady skrzydlate (20-25). Dotykanie trupów zwierząt nieczystych (26-28). Płazy (29-30), dotykanie ich trupów (31-38). Dotykanie trupów zwierząt czystych (39-40). Jeszcze raz o płazach (41-42). Powody zakazu (43-45). Zakończenie (46-47). 11 1 I rzekł Pan do Mojżesza i 2 Aarona mówiąc: „Mówcie synom Izraelowym: Te są zwierzęta, które jeść macie ze wszystkich zwierząt ziemi: 3 Wszystko, co ma rozdzielone kopyto, a przeżuwa wśród bydła, jeść będziecie. 4 Lecz cokolwiek przeżuwa wprawdzie i ma kopyto, ale nie dzieli go, jak wielbłąd i inne, tego jeść nie będziecie i między nieczyste policzycie. 5 Jeż, który przeżuwa a kopyta nie dzieli, nieczysty jest; 6 zając też, bo i ten przeżuwa, ale kopyta nie dzieli; 7 i świnia, która dzieli wprawdzie kopyto, ale nie przeżuwa. 8 Tych mięsa jeść nie będziecie ani się ścierwa dotkniecie, bo wam są nieczyste. 9 - Te są, które się rodzą w wodzie i godzi się je jeść: wszystko, co ma skrzele i łuski, tak w morzu jak w rzekach i w jeziorach, jeść będziecie. 10 Lecz cokolwiek skrzeli i łuski nie ma z tych, które się w wodzie ruszają i żyją, obmierzłe wam i obrzydłe będzie; 11 mięsa ich jeść nie będziecie, a zdechlin wystrzegać się będziecie. 12 Wszystko, co nie ma skrzeli i łuski w wodach, nieczyste będzie. 13 - Z ptactwa te są, których jeść nie macie i strzec się ich macie: orła i gryfa, i orła morskiego, 14 i kani, i sępa według rodzaju jego, 15 i wszelkiego kruczego rodzaju, na podobieństwo jego, 16 strusia i sowy, i łyski, i jastrzębia według rodzaju jego, 17 18 puchacza i nurka, i ibisa, i łabędzia, 19 i bąka, i modrzyka, czapli i siewki według rodzaju jego, dudka też i nietoperza. 20 - Wszystko latające, które chodzi na czterech nogach, obrzydłe wam będzie. 21 A cokolwiek chodzi wprawdzie na czterech nogach, ale ma dłuższe tylne golenie, którymi skacze po ziemi, jeść macie, 22 jak jest szarańcza w rodzaju swoim i szarańcza żerna, i konikowa, i skacząca, każda według rodzaju swego. 23 A cokolwiek z latających cztery tylko nogi ma, obrzydłe wam będzie. 24 A ktokolwiek się dotknie zdechliny ich, splugawi się i będzie nieczysty, aż do wieczora. 25 A jeśliby potrzeba było, aby niósł z tych co zdechłego, wypierze szaty swoje i będzie nieczysty aż do zachodu słońca. 26 - Wszelkie zwierzę, które ma wprawdzie kopyto, ale go nie dzieli ani przeżuwa, nieczyste będzie, a kto się go dotknie, splugawi się. 27 Co chodzi na łapach ze wszystkich zwierząt, które chodzą na czterech nogach, nieczyste będzie; kto się dotknie ścierwa ich, będzie zmazany aż do wieczora. 28 A kto by takie ścierwa nosił, wypierze szaty swoje i nieczysty będzie aż do wieczora: wszystko to bowiem plugawe wam jest. 29 - Te też między plugawe będą poczytane z tych, które się ruszają na ziemi: łasica i mysz, i krokodyl, każde według rodzaju swego, 30 mysz polna i kameleon, i salamandra, i jaszczurka, i kret: 31 wszystko to nieczyste jest. Kto się dotknie ścierwa ich, nieczysty będzie aż do 32 wieczora. I na cokolwiek upadnie co ze ścierwa ich, splugawione będzie, tak naczynie drewniane i szata, jak i skóry i włosiennice, i w czymkolwiek się spełnia robota; będą w wodzie umoczone i będą zmazane aż do wieczora, a tak potem będą oczyszczone. 33 A naczynie gliniane, w które by co z tego wpadło, splugawione będzie, i przeto ma być stłuczone. 34 Wszelki pokarm, który jeść będziecie, jeśli wleją nań wody, nieczysty będzie; i wszelki płyn, który piją z jakiegokolwiek naczynia, nieczysty będzie. 35 I wszystko, na co cokolwiek ze zdechlin takich padnie, nieczyste będzie; czy to piece, czy to kociołki, będą zniszczone i nieczyste będą. 36 Źródła zaś i studnie, i każde zgromadzenie wód czyste będzie. Kto by się ścierwa tych rzeczy dotknął, splugawiony będzie. 37 Jeśli upadnie na nasienie, nie splugawi go. 38 Ale jeśli kto wodą poleje nasienie, a potem się go zdechlina dotknie, natychmiast będzie splugawione. 39 - Jeśli zdechnie bydlę, które się wam jeść godzi, kto się ścierwa jego dotknie, nieczysty będzie aż do wieczora. 40 A kto by jadł co z niego albo by nosił, upierze szaty swoje i nieczysty będzie aż do wieczora. 41 Wszystko, co pełza po ziemi, obrzydłe będzie i nie będzie brane na pokarm. 42 Cokolwiek na piersiach łazi o czterech nogach albo nóg wiele ma, albo pełza po ziemi, jeść nie będziecie, bo brzydkie jest. 43 - Nie plugawcie dusz waszych, ani się dotykajcie żadnej z tych rzeczy, abyście nie byli nieczystymi. 44 Bom ja jest Pan, Bóg wasz: bądźcie świętymi, bom ja święty jest. Nie plugawcie dusz waszych żadnym płazem, który się rusza po ziemi. 45 Bom ja jest Pan, którym was wywiódł z ziemi egipskiej, abym wam był za Boga. Świętymi będziecie, bo ja święty jestem. 46 Ta jest ustawa o zwierzętach i ptakach, i wszelkiej istocie żyjącej, która się rusza w wodzie i pełza po ziemi, 47 abyście znali różnicę czystego i nieczystego, i wiedzieli, co byście jeść albo odrzucać mieli.” 2. NIECZYSTOŚĆ I OCZYSZCZENIE NIEWIASTY W POŁOGU (12,1-8). Różny czas trwania nieczystości przy narodzeniu syna lub córki (12,1-5); obrzęd oczyszczenia (6-8). 12 1 rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 2 „Mów synom Izraelowym i rzeczesz do nich: Niewiasta, jeśli przyjąwszy nasienie, porodzi chłopca, nieczystą będzie przez siedem dni, według dni odłączenia miesięcznego. 3 A ósmego dnia będzie obrzezane dzieciątko, 4 ona zaś trzydzieści i trzy dni pozostawać będzie w krwi oczyszczenia swego. Żadnej rzeczy świętej nie dotknie się i nie wnijdzie do świątyni, aż się wypełnią dni oczyszczenia jej. 5 A jeśli dzieweczkę urodzi, nieczysta będzie dwa tygodnie, według zwyczaju choroby miesięcznej, a sześćdziesiąt i sześć dni będzie pozostawać w krwi oczyszczenia swego. 6- A gdy się wypełnią dni oczyszczenia jej za syna albo za córkę, przyniesie baranka rocznego na całopalenie i gołąbka albo synogarlicę za grzech do wejścia przybytku świadectwa, i odda kapłanowi. 7 On je ofiaruje przed Panem i będzie się modlił za nią, i tak będzie oczyszczona od upływu krwi swojej. Ta jest ustawa o rodzącej syna albo dzieweczkę. 8 A jeśliby nie znalazła ręka. jej, aniby mogła ofiarować baranka, weźmie parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt, jedno na całopalenie a drugie za grzech, i będzie się modlił za nią kapłan, i tak będzie oczyszczona.” 3. TRĄD (13,1-14,57). TRĄD NA LUDZIACH (13,1-46). Wyrzuty i plamy na skórze, przebieg badania przez kapłana (I3,1-8); trąd zastarzały i oczywisty (9-17); trąd następujący po wrzodzie (18-23), po oparzeniu (24-28); trąd głowy i brody (29-37); trąd łagodny, rodzaj liszaju (38-39); trąd i łysina (40-43). Zachowanie się przepisane trędowatemu (44-46). 13 1 I rzekł Pan do Mojżesza i Aarona mówiąc: 2 „Człowiek, na którego skórze i ciele pokaże się odmienna barwa albo krosta, albo co lśniącego się, czyli plaga trądu, przy wiedziony będzie do Aarona kapłana albo do któregokolwiek z synów jego. 3 Gdy on ujrzy trąd na skórze i włosy w białą barwę odmienione, i że to, co ma wygląd trądu, głębiej leży niźli skóra i reszta ciała: plaga trądu jest, i na zdanie jego będzie odłączony. 4 Ale jeśli lśniąca się białość będzie na skórze, a nie głębiej leży niźli pozostałe ciało, i włosy tejże barwy, co i pierwej, zamknie go kapłan przez siedem dni i oglądnie dnia siódmego: 5 jeśliby trąd dalej się nie szerzył i nie przestąpił na skórze pierwszych granic, znowu go zamknie na drugie siedem dni. 6 A siódmego dnia oglądnie: jeśliby ciemniejszy był trąd i nie urósł na skórze, uzna go za czystego, bo świerzb jest; i upierze człowiek szaty swoje i będzie czysty. 7 Lecz jeśliby potem, gdy go kapłan oglądał i przywrócony był do czystości, trąd znowu 8 urósł, przywiodą go do niego i będzie osądzony za nieczystego. 9 - Jeśliby plaga trądu była na człowieku, przywiodą go do kapłana i oglądnie go. 10 A gdy biała barwa będzie na skórze i zmieni wygląd włosów, i samo też mięso żywe się ukaże, 11 będzie osądzony za trąd zastarzały i wrosły w skórę. Uzna go tedy za nieczystego kapłan, a nie zamknie, bo jawna nieczystość jest. 12 Ale jeśli trąd się rozkwitł rozchodząc się po skórze i okrył wszystką skórę od głowy aż do nóg, cokolwiek okiem oglądane być może, 13 obejrzy go kapłan, i osądzi, że ma czysty trąd, przeto że się wszystek w białość obrócił, i dlatego człowiek czysty będzie. 14 A kiedy się na nim żywe mięso pokaże, 15 tedy za rozsądzeniem kapłańskim za nieczystego uznany będzie i między nieczystych policzony; mięso bowiem żywe, jeśli jest trądem zakażone, nieczyste jest. 16 Lecz jeśli się znowu obróci w białość i okryje wszystkiego człowieka, 17 oglądnie go kapłan i osądzi czystym. 18 - Jeśli zaś na ciele i na skórze wrzód się uczynił i zgoił, 19 a na miejscu wrzodu ukazałaby się blizna biała albo czerwonawa, przywiodą człowieka do kapłana: 20 gdy ten ujrzy, że miejsce trądu leży głębiej niż reszta ciała i włosy zbielały, uzna go za nieczystego, plaga bowiem trądu poczęła się we wrzodzie. 21 A jeśli włos dawną ma barwę, a blizna jest przyciemna i nie głębsza niźli pobliskie ciało, zamknie go przez siedem dni. 22 Jeśliby urosła, przysądzi mu trąd; lecz jeśli stanie na swym miejscu, 23 blizna jest wrzodowa, a człowiek czysty będzie. 24 - A ciało i skóra, którą ogień spalił, jeśli uzdrowiona ma bliznę białą albo czerwoną, 25 oglądnie ją kapłan: jeśli się białą stała, a miejsce jej jest głębsze niźli reszta skóry, uzna go za nieczystego, bo się plaga trądu na bliźnie 26 zaczęła. A jeśliby się barwa włosów nie odmieniła i plaga nie głębiej leży niźli pozostałe ciało, a sam wygląd trądu jest przyciemny, zamknie go przez siedem dni, a siódmego dnia obejrzy: 27 jeśli się rozszerzył na skórze trąd, uzna go za nieczystego. 28 Lecz jeśliby na swym miejscu stanęła białość nie dosyć jasna, plaga spalenia jest, i przeto pozostanie czystym, blizna bowiem jest od spalenia. 29 - Jeśliby u męża albo niewiasty na głowie albo na brodzie wyrastał trąd, oglądnie ich kapłan: 30 jeśli głębsze będzie miejsce niźli pozostałe ciało, a włos żółty i cieńszy niż zwykle, uzna ich za nieczystych, bo trąd głowy i brody jest. 31 Ale jeśli ujrzy miejsce zmazy równe pobliskiemu ciału i włos czarny, zamknie go przez siedem dni, a dnia siódmego oglądnie. 32 Jeśli nie przybyło zmazy i włos swą barwę ma, a miejsce wrzodu równe reszcie ciała, 33 ogolą człowieka oprócz miejsca zmazy i zamkną go na drugie siedem dni. 34 Jeśli dnia siódmego ujrzą, że stanął wrzód na swym miejscu, a nie jest głębszy niźli reszta ciała, oczyści go i wymywszy szaty swe czysty będzie. 35 Ale jeśli po oczyszczeniu znowu urośnie zmaza na skórze, 36 nie będzie więcej patrzył, czy włos w żółtą barwę jest odmieniony albo nie, bo jawnie nieczysty jest. 37 Ale jeśli zmaza stanie, a włosy czarne będą, niechaj wie, że człowiek jest uzdrowiony i śmiało niech go czystym osądzi. 38 - Jeśli u męża albo niewiasty na skórze ukarze się białość, oglądnie ich kapłan. 39 Jeśli znajdzie, że przyciemna białość lśni się na skórze, niechaj wie, że nie jest trąd, ale plama biała, a człowiek czysty. 40 - Mąż, z którego głowy włosy wypadają, łysy i czysty jest; 41 a jeśli od czoła włosy mu wypadły, przełysiały i czysty jest. 42 Ale jeśli na łysinie albo na przełysieniu biała albo czerwona barwa się ukaże, 43 a kapłan to ujrzy, przysądzi mu bez wątpienia trąd, który urósł na łysinie. 44 - Ktokolwiek tedy będzie splugawiony trądem, a oddzielony został za rozsądzeniem kapłańskim, 45 będzie miał szaty rozprute, głowę odkrytą, usta szatą zakryte, i będzie wołał, że jest splugawiony i nieczysty. 46 Przez wszystek czas, póki jest trędowaty i nie czysty, sam będzie mieszkał za obozem. TRĄD NA SZATACH (13,47-59). Objawy (13,47-49); badanie przez kapłana i sposób postępowania (50-59). 47 Szata sukienna albo płócienna, która by miała trąd na osnowie albo na wątku, 48 albo też skóra, albo cokolwiek ze skóry uczyniono, 49 jeśli białą albo czerwoną zmazą będzie zarażona, za trąd będzie miana i kapłanowi będzie okazana. 50 On ją oglądnie i zamknie na siedem dni, 51 a siódmego dnia znowu obejrzy, i jeśli ujrzy, że się rozszerzyła, trąd trwały jest; nieczystą osądzi szatę i każdą rzecz, na której się znajdzie, 52 a przeto będzie spalona ogniem. 53 Lecz jeśli ujrzy, że jej nie przybyło, 54 rozkaże i wymyją to, na czym jest trąd, i zamknie je na drugie siedem dni. 55 A gdy obaczy, że pierwsza barwa nie wróciła, a jednak nie przyrosło trądu, osądzi rzecz nieczystą i spali ogniem, przeto że się rozlał trąd po wierzchu szaty albo po wszystkiej. 56 A jeśli przyciemne będzie miejsce trądu po wypraniu szaty, odedrze je i oddzieli od całego. 57 A jeśliby się dalej ukazał na tych miejscach, które pierwej były bez z skazy, trąd latający i niestateczny, ma być ogniem spalone. 58 Jeśli ustanie, wymyje wodą po wtóre to, co chędogie jest, i będzie czyste. 59 Ta jest ustawa o trądzie szaty sukiennej i płóciennej, osnowy i wątku, i każdego sprzętu skórzanego, jak mają być uznane za czyste albo nieczyste.” OCZYSZCZENIE TRĘDOWATYCH (14,1-32). Pierwszy obrzęd i przypuszczenie do obozu (14,1-8a); siedem dni poza namiotem (8b). Obrzęd siódmego dnia (9). Obrzędy ósmego dnia i ostateczne oczyszczenie (10-20). Oczyszczenie ubogiego (21-32). 14 1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc: 2 „Ta jest ustawa dla trędowatego, gdy będzie miał być oczyszczony. 2 Przywiodą go do kapłana, który wyjdzie z obozu, 3 a gdy znajdzie, że trąd jest uleczony, 4 nakaże temu, który się czyści, aby ofiarował za siebie dwa wróble żywe, które się jeść godzi, i drewno cedrowe, i karmazyn i hizop. 5 I każe jednego wróbla zabić na naczyniu glinianym nad wodą żywą, 6 a drugiego żywego z drewnem cedrowym i z karmazynem, i z hizopem umoczy we krwi wróbla ofiarowanego i pokropi nią siedemkroć tego, 7 który ma być oczyszczony, aby był prawnie oczyszczony, i puści wróbla żywego, aby uleciał na pole. 8 A gdy wypierze człowiek szaty swe, ogoli wszystkie włosy ciała i omyje się wodą, i oczyszczony wnijdzie do obozu, wszakże tak, żeby mieszkał przed namiotem swoim przez siedem dni. 9 A dnia siódmego ogoli włosy na głowie i brodę, i brwi, i po wszystkim ciele włosy, a omywszy powtóre szaty i ciało, 10 ósmego dnia weźmie dwa baranki bez skazy i owcę roczną bez skazy i trzy dziesiąte części białej mąki, która będzie zaczyniona oliwą, na ofiarę, a osobno kwartę oliwy. 11 A gdy kapłan oczyszczający człowieka postawi jego i to wszystko przed Panem w wejściu do przybytku świadectwa, 12 weźmie baranka i ofiaruje go za występek, i kwartę oliwy; a ofiarowawszy wszystko przed Panem, 13 zabije baranka, gdzie zwyczaj jest zabijać ofiarę za grzech i całopalenie, to jest na miejscu świętym; jak bowiem za grzech, tak i za występek do kapłana należy ofiara; prześwięta jest ona. 14 I wziąwszy kapłan krwi ofiary, która została zabita za występek, włoży na koniec prawego ucha temu, który się oczyszcza, i na wielkie palce prawej ręki i nogi. 15 A z kwarty oliwy wleje na lewą rękę swą 16 i umoczy w niej palec prawej ręki, i pokropi przed Panem siedemkroć. 17 A co zostało z oliwy w lewej ręce, wyleje na koniec ucha prawego tego, który się oczyszcza, i na wielkie palce ręki i nogi prawej, i na krew wylaną za występek, i na głowę jego. 18 19 I będzie się zań modlił przed Panem, i złoży ofiarę za grzech. Wtedy ofiaruje całopalenie, 20 i włoży je na ołtarz z jego chlebnymi ofiarami, i będzie człowiek prawnie oczyszczony. 21 - Ale jeśli jest ubogi i nie może ręka jego znaleźć tego, co się rzekło, za występek weźmie baranka na ofiarę, żeby się zań kapłan modlił, i dziesiątą część białej mąki zaczynionej oliwą na ofiarę, 22 i kwartę oliwy, i parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt, z których jedno niech będzie za grzech, a drugie na całopalenie. 23 I ofiaruje ósmego dnia oczyszczenia swego kapłanowi u wejścia do przybytku świadectwa przed Panem. 24 On zaś weźmie baranka za grzech i kwartę oliwy, i podniesie razem. 25 A zabiwszy baranka, nieco z krwi jego włoży na koniec ucha prawego tego, który się oczyszcza, i na wielkie 26 palce ręki jego i nogi prawej, a część oliwy naleje na rękę swą lewą, i 27 umoczywszy w niej palec prawej ręki, pokropi siedemkroć przed Panem. 28 I dotknie się końca ucha prawego tego, który się oczyszcza, i wielkich palców ręki i nogi prawej, na miejscu krwi, która została wylana za występek. 29 A resztę oliwy, która jest w lewej ręce, wyleje na głowę oczyszczonego, aby zań ubłagał Pana. 30 A synogarlicę albo gołębia ofiaruje, 31 jedno za występek, a drugie na całopalenie z chlebnymi ofiarami jego. 32 Ta jest ofiara trędowatego, który mieć nie może wszystkiego ku oczyszczeniu swemu.” TRĄD DOMU (14,33-53). Objawy (14,33-35); przebieg badania przez kapłana (36-42) i sposób postępowania (43-53). 33 I rzekł Pan do Mojżesza i do Aarona mówiąc: 34 „Gdy wnijdziecie do ziemi chananejskiej, którą ja wam dam w posiadanie, jeśli będzie zaraza trądu w domu, 35 pójdzie ten, którego jest dom, opowiadając kapłanowi, i rzecze: Jakby zaraza trądu widzi mi się, że jest w domu moim. 36 A on przykaże, aby wszystko wynieśli z domu, pierwej niźliby wszedł do niego i oglądał, czy jest trędowaty, aby się nie splugawiły wszystkie rzeczy, które są w domu; a potem wnijdzie, aby oglądać trąd domu. 37 A jeśli ujrzy na ścianach jego jakby dołki bladością albo czerwonością szpetne, i głębsze niźli pozostała ściana, 38 tedy wynijdzie z domu i zaraz zamknie go na siedem dni. 39 A wróciwszy się dnia siódmego, oglądnie go: jeśli ujrzy, że przyrosło trądu, 40 każe wyłamać kamienie, na których trąd jest, i wyrzucić je przed miasto na miejsce nieczyste, 41 a sam dom oskrobać wewnątrz wokoło i wysypać proch skrobania przed miasto na miejsce nieczyste, 42 kamienie zaś inne wprawić na miejsce tych, które wybrano, i wapnem innym dom otynkować. 43 A jeśli potem, gdy kamienie wyłamano i proch wyskrobano, i innym wapnem potynkowano, 44 wnijdzie kapłan i ujrzy, że się trąd wrócił, a ściany plamami są splugawione, 45 trąd jest trwały i dom nieczysty. Zaraz go rozwalą, a kamienie jego i drzewo, i wszystek proch wyrzucą przed miasto na miejsce nieczyste. 46 Kto by wszedł do owego domu, gdy jest zamknięty, nieczysty będzie aż do wieczora; 47 a kto by spał w nim i jadł co, wypierze szaty swe. 48 Lecz jeśli wszedłszy kapłan ujrzy, że trądu nie przyrosło w domu po nowym otynkowaniu, oczyści go, bo przywrócone ma zdrowie. 49 A na oczyszczenie jego weźmie parę wróbli i drewna cedrowego, i karmazynu, i hizopu. 50 A zabiwszy wróbla jednego na naczyniu glinianym nad wodą żywą, 51 weźmie drewno cedrowe i hizop, i karmazyn, i wróbla żywego, i umoczy wszystko w krwi wróbla ofiarowanego i w wodzie żywej, i pokropi dom siedemkroć, 52 i oczyści go tak krwią wróbla, jak i wodą żywą i wróblem żywym, i drzewem cedrowym, i hizopem, i karmazynem. 53 A puściwszy wróbla, by uleciał wolno na pole, będzie się modlił za dom, i prawnie będzie oczyszczony. ZAKOŃCZENIE (14,54-57). 54 Ta jest ustawa o wszelkim trądzie 55 i zarażeniu, o trądzie szat i domów, 56 i blizny, i wyrzucających się krost, i lśniącej plamy, i różnego wyglądu za odmianą barwy, 57 aby się mogło wiedzieć, kiedy jest jakaś rzecz czysta albo nieczysta.” 4. NIECZYSTOŚCI MĘŻCZYZN I NIEWIAST (15,1-33). Upływy chorobliwe u mężczyzn, nieczystość i jej następstwa (15,1-12); uzdrowienie i obrzęd oczyszczenia (13-15). Zmaza (16-18). Słabość miesięczna u niewiasty, nieczystość i jej następstwa (19-24); upływ krwi nieprawidłowy (25-27); oczyszczenie (28-30). Zakończenie (31-33). 15 1 I rzekł Pan do Mojżesza i do Aarona mówiąc: 2 „Mówcie synom Izraelowym i powiedzcie im: Mąż, który cierpi upływ nasienia, nieczysty będzie. 3 A natenczas będzie osądzone, że podlega tej chorobie, gdy każdej chwili przylega do ciała jego i krzepnie brzydka ciecz. 4 Każda pościel, na której by spał, nieczysta będzie, i gdziekolwiekby siedział. 5 Jeśli się jaki człowiek dotknie łoża jego, upierze szaty swe i sam omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 6 Jeśliby siedział tam, gdzie on siedział, i ten także wymyje szaty swe i omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 7 Kto by się dotknął ciała jego, wymyje szaty swe i sam omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 8 Jeśli ślinę rzuci taki człowiek na tego, który czysty jest, upierze szaty swe i omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 9 Siodło, na którym by siedział, nieczyste będzie, 10 i cokolwiek było pod tym, który upływ nasienia cierpi, nieczyste będzie aż do wieczora. Kto by nosił cokolwiek z tych rzeczy, wypierze szaty swe i sam omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 11 Każdy, kogo by dotknął taki, nie omywszy pierwej rąk, wypierze szaty swe i omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 12 Naczynie gliniane, którego się dotknie, będzie stłuczone, a naczynie drewniane będzie wymyte wodą. 13 Jeśli będzie uzdrowiony ten, który taką niemoc cierpi, naliczy siedem dni po oczyszczeniu swoim, a omywszy odzienie i wszystko ciało w wodzie żywej będzie czysty., 14 A dnia ósmego weźmie parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt i przyjdzie przed oblicze Pańskie, do wejścia przybytku świadectwa, i da je kapłanowi, który ofiaruje jedno za grzech a drugie na całopalenie, 15 i będzie się modlił za nim przed Panem, aby był oczyszczony od upływu nasienia swego. 16 - Mąż, z którego wynijdzie nasienie przez spółkowanie, omyje wodą wszystko ciało swe i 17 nieczysty będzie aż do wieczora. Szatę i skórę, którą będzie miał, wymyje wodą i nieczysty będzie aż do wieczora. 18 Niewiasta, z którą spał, omyje się wodą i nieczysta będzie aż do wieczora. 19 - Niewiasta, która co miesiąc cierpi upływ krwi, przez siedem 20 dni będzie odłączona. Każdy, kto się jej dotknie, będzie nieczysty aż do wieczora. 21 I to, na czym by spała albo siedziała w dni odłączenia swego, splugawione będzie. 22 Kto by się dotknął łoża jej, upierze szaty swe i sam też omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 23 Kto by się dotknął jakiegokolwiek sprzętu, na którym ona siedziała, upierze szaty swe i sam omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 24 Jeśliby spał z nią mąż czasu krwi miesięcznej, nieczysty będzie przez siedem dni, i wszelka pościel, na której by spał, nieczysta będzie 25 - Niewiasta, która cierpi przez wiele dni upływ krwi nie w czasie miesięcznym, albo której po miesięcznej krwi upławy nie ustają: póki podlega tej niemocy, nieczysta będzie, jakby była czasu miesięcznego. 26 Wszelka pościel, na której by spała, i sprzęt, na którym by siedziała, splugawiony będzie. 27 Ktokolwiek się ich dotknie, wypierze szaty swe i sam omyje się wodą, a nieczysty będzie aż do wieczora. 28 - A jeśli się zatrzyma krew i przestanie płynąć, naliczy siedem dni oczyszczenia swego, 29 a ósmego dnia ofiaruje za siebie kapłanowi parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt u wej...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<